Villa Heksenberg 2.0

Het is zondag en ik kijk naar buiten door ramen met vingervlekken en spinnenwebben, zittend op een enorm bank waar ik tot mijn wangen in weg zak. Tante Lenie had vroeger ook zo’n bank. Ze woonde in een flat in Roermond die volstond met gekrulde vazen en zilverwerk. We gingen er niet zo vaak op bezoek maar als we gingen dan kregen we een ijsje, dat we dan moesten opeten op het balkon waar kunstgras op lag, en het lepeltje mochten we houden. Na zo’n ijsje zaten we dan in onze zondagse outfits op die bank. Het was nog een heel gedoe om er deftig uit te zien op een bank waar je eigenlijk alleen maar languit op kon hangen. Ik weet niet meer waar de gesprekken over gingen tijden de bezoekjes aan tante Lenie, en zelfs haar gezicht kan ik niet meer voor me halen. Ik zie alleen mezelf zitten met 2 spierwitte staartjes en een pony die mam scheef geknipt had op die prachtige “tante-Lenie-bank” terwijl mam met een duim vol spuug de restjes van het ijsje van mijn mondhoeken poetst.

En nu zit ik weer op zo’n bank. Gekocht bij “Frans tweede hands” door Buurman gele bus en ikzelf. Onze bank staat in het huis van de buurman dat volstaat met rommel en onderdak biedt aan dikke spinnen. Geen gekrulde vazen en kunstgras, geen keurig in banen gestofzuigd tapijt zoals bij tante Lenie. Alleen die bank. onze bank dus. gekocht tweede hands van misschien ook wel een keurige dame die ging slapen met krullers in haar haren en elke zaterdag haar kristallen beeldjes poetste. wie zal het zeggen? Ik zit er niet deftig op nu, en hoef ook mijn afgekloven nagels niet te verstoppen tussen mijn benen. Het is ONZE bank! al zal tante Lenie zich wellicht omdraaien om haar graf als ze zou zien dat ik nu met opgetrokken benen met schoenen aan een peukie rook op de bank. de afwas staat zowat tot aan het plafond en in elk hoekje staat rommel van buurman gele bus, maar ook mijn rommel. Want Villa heksenberg is niet meer!

Ik heb de azuurblauwe muren van 3 hoog geruild voor knalrode muren slechts een paar deuren verder. Een aantal dagen geleden ging het mailtje de deur uit naar Ruud. mijn verhuurder die me een jaar geleden de kans bood om samen met Joe een nieuw leven op te bouwen in een van zijn appartementen dat ik snel omdoopte tot Villa Heksenberg. Met 2 vuilniszakken kleding stapte in de woonkamer van 40 vierkante meter binnen, de sleutels van mijn nieuwe begin stevig in mijn handen geklemd… nu zal alles anders worden! dat had ik me stellig voorgenomen. alles wat geweest was, was geweest. nieuw, opnieuw, dat waren de kernwoorden waar ik mijn leventje mee begon. Mijn meubels werden schatten, die ik vond op marktplaats, of afgedankte kastjes die zielig aan de straat stonden te wezen. Trots was ik op mijn Villa, helemaal alleen gefixxed met veel gemopper en gevloek gordijnen opgehangen, laminaat gelegd en zware meubels 3 trappen opgesleept. Dit zou niemand mij ooit nog afnemen. en niemand zou ook nog mijn Villa betrekken, behalve de beestenboel die al snel geadopteerd werd natuurlijk. Wie had kunnen bedenken dat ik juist als mijn jaarcontract bij mijn redder Ruud afloopt, ik een mail de deur uitstuur dat ik via deze weg de huur wil opzeggen.

Ik ga intrekken bij de buurman! En zonder paniekaanval breng ik nu dagelijks mijn tweede hands schatten een paar deuren verder. Buurman is zo lief dat hij begrijpt dat ik nogal waarde hecht aan mijn bij elkaar verzamelde inrichting. dus zowat zijn complete inrichting werd gister op het kampvuur tijdens zijn verjaardagsfeestje gemikt. En het enige wat nieuw is, is onze nieuwe tweede handse “tante-lenie-bank”. Waar we over een tijdje, gewoon ijsjes op gaan eten en vlekken op gaan knoeien.

14 November moet mijn Villa heksenberg leeg zijn. dus we moeten flink aan de slag. Dat wordt nog best een gedoe, Vooral omdat Buurman morgen 3 dagen naar Arnhem vertrekt voor school en de overige dagen gewoon moet werken. Ikzelf werk elke dag tot 14uur bij de kledingbank, dus verhuizen wordt nachtwerk waarschijnlijk. Er is nu overal rommel, maar dat maakt helemaal niet uit. want zelfs verhuizend zijn buurman en ik een dynamisch maar chaotisch duo! Midden in de verhuizing plannen we nog even snel een killer verjaardagsparty en natuurlijk vond ik nog een schat op de kledingbank. Een geweldig eiken 5 deurs kledingkast waar we op het moment helemaal geen plaats voor hebben maar natuurlijk wel mee naar huis namen. Naar huis ja, daar moet ik nog even aan wennen, om dat zeggen. Aan de sleutelbos die ik een jaar geleden zo stevig vastklemde, zit nu nog één extra sleutel. De sleutel van Villa Heksenberg 2.0

en nu ga ik uit de bank klimmen, mijn jarige buurman nog eens een flinke pakkerd geven en de rommel van de ene hoek naar de andere verplaatsen.

Nic xxx